YA'ELA - BOGINI POWIETRZA I OGNIA.

YA’ELA, zwana w niektórych zakątkach Jallą, jest najczęściej przedstawiana jako piękna kobieta o rudych włosach dzierżąca w jednym ręku ogień a w drugim róg lub błyskawicę. Propaganda wrogów kultu twierdzi, że jej wyznawcy są szaleńcami wywołującymi notorycznie pożary ku chwale bogini i często w akcie poświęcenie się dla niej dokonującymi samospalenia. Nie jest to prawdą. Zapomina się, że to YA’ELA jest strażniczką wiecznego ognia i że to ogień mimo swojej niszczycielskiej natury jest nieskończenie przydatny, począwszy od gotowania posiłków a skończywszy na wytapianiu metali. Przez swoich wyznawców jest traktowana jako opiekunka domowego ogniska, patronka gorących uczuć, emocji, pasji, jej błogosławieństwa wypowiadają piekarze, kowale, kochankowie a przekleństwa rzucają zdradzeni. Mimo że najczęściej utożsamiana z ogniem, drugi jej aspekt, czyli powietrze też jest bardzo ważny. Podobnie niszczący i czasami chaotyczny, jest niezbędny do życia większości istot. YA’ELA w tym aspekcie jest czczona przez rolników, marynarzy i jest patronką kurierów, wyścigów i biegów. Jest znana ze swych miłostek, zarówno z bogami jak i ze śmiertelnikami, ognistego temperamentu, pasji, krótkiego ale i niszczącego gniewu. Niekiedy nazywana boginią o Tysiącu Twarzy, Ognistą boginią lub Pożogą. Wraz ze swymi bliźniaczymi braćmi/kochankami GARRALEM i GARODEM, zawiązała Triadę Żywiołów, która utrzymuje się nieprzerwanie od ponad 6 wieków, mimo wielu zdrad, konfliktów i szalejących uczuć.

ARCHETYP: żywiołowa, zmysłowa, piękna, mściwa, przebaczająca, gorąca, bystra, łatwo ulegająca emocją

BOGINI: energii, ruchu, wiatru i ognia: bogini żywiołu powietrza i ognia.

SYMBOL: jęzor ognia.

DEMON:

Żywioł ognia.

Żywioł powietrza.

CECHY PREMIUJĄCE NAJGORLIWSZYCH WYZNAWCÓW:

-          czary związane bezpośrednio z wybranym żywiołem trwają dwukrotnie dłużej, ich skuteczność oraz obszar działania są dwukrotnie większe a Opóźnienie i koszt rzucania dwa razy mniejsze.

         Uwaga: zdolność tą można wybrać dwukrotnie (raz dla jednego żywiołu a później dla drugiego).

-            po udanym teście WIARY, postać może rozproszyć czar lub zdolność bazującą na wybranym żywiole. Trwa to jedną rundę i jest możliwe na odległość równą WI postaci w metrach, ewentualnie 2 razy większą za każde podbicie testu.

         Uwaga: zdolność tą można wybrać dwukrotnie (raz dla jednego żywiołu a później dla drugiego).

-            element wybranego żywiołu jest w postaci silniejszy tak jakby miała odpowiednie cechy większe o wartość swej WI, oraz postać jest odporna na skażenie żywiołem wody lub ziemi.

         Uwaga: zdolność tą można wybrać dwukrotnie (raz dla jednego żywiołu a później dla drugiego).

-          skoki postaci są dłuższe o ilość w metrach równą jej WI, a zeskoki z analogicznej wysokości nie powodują obrażeń.

WYMAGANIA STAWIANE KAPŁANOM.

Rasa: jakakolwiek, choć religia ta jest najbardziej popularna wśród a’anari i z tej właśnie rasy pochodzi większość arcykapłanów i arcykapłanek.

Inne: płeć dowolna, choć preferowane są kobiety, to im jest łatwiej osiągnąć wyższy stopień hierarchii. Ci, którzy są rudowłosi lub są albinosami, zyskują szczególny status, wspomagający ich karierę, ponieważ są uznawani za pobłogosławionych przez boginię.

Obowiązki kapłanów:

Pilnowanie, podtrzymywanie i podsycanie świętego ognia Sharami.

Obdarowywanie świętym ogniem tych, co go potrzebują.

Oczyszczanie ogniem ze zła i nieprawości.

Karanie odstępców i walka z wrogimi kultami.

HIERARCHIA.

Występuje podział na zakony ze względu na dwa aspekty Ya’eli: zakon ognia i zakon powietrza.

Status jest tym większy im więcej tatuaży pokrywa twarz i ciało kapłana oraz im bardziej jest widoczne jego utożsamienie z danym żywiołem. Wraz ze wzrostem potęgi i kolejnych szczebli w hierarchii, kleryk zaczyna się zmieniać i coraz bardziej widoczne są elementy żywiołu, z którym jest związany. Oczy zaczynają się żarzyć ogniem lub przemykają między nimi błyskawice, włosy znikają i pojawiają się zamiast nich płomienie lub dym, ciało staje się gorące lub coraz bardziej niematerialne. Uważa się, że po śmierci większość kleryków zamienia się w żywioły, służąc dalej swojej bogini, jedynie nieliczni lub ci, którzy byli nie dość gorliwi nie przechodzą przemiany. Taki żywioł wędruje na plan bogini albo służy jako strażnik, a niekiedy nawet za szczególne zasługi ma możliwość stać się opiekunem i świętym ogniem nowej świątyni.

Arcykapłan jest uznawany za przełożonego obydwu zakonów. Trwa zaciekła rywalizacja między klerykami tych dwóch aspektów o władzę i wpływy. Jak na razie przewagę w ilości Arcykapłanów mają Piromanci. Ci którzy dzierżą tę najwyższą funkcję nie przypominają już istot którymi byli, ich przemiana w żywioł jest już prawie całkowita, ale w wyniku tego zyskują praktyczną nieśmiertelność. Jedynie kaprys Ya’eli lub poważny błąd w zarządzaniu kultem może ich doprowadzić do utraty stanowiska.

Klerycy aspektu ognia używają szat w kolorze czerwieni z dodatkami żółtymi lub pomarańczowymi w kształcie płomieni wokół rękawów, dołu czy brzegu kaptura. Często w czasie specjalnych ceremonii, wymierzania kary, sądów, lub procesji używają szpiczaste kaptury zakrywające twarz z otworami na oczy.

Klerycy aspektu powietrza używają szat w kolorze jasnego błękitu z motywami srebrnych lub złotych błyskawic.

Zwykli wyznawcy i akolici noszą włosy posplatane w warkocze, ich brak lub nieodpowiednia długość jest źle widziana, ponieważ zwykle oznacza to karę lub brak głębokiej wiary. Często innowiercy obcinają włosy wyznawcom bogini, co jest traktowane jako wielka obraza i może doprowadzać do waśni i rozlewu krwi. Osoby rude oraz albinosi zajmują szczególną pozycję wśród wyznawców i są traktowane z szacunkiem jako szczególnie wyróżnione przez Tę o Tysiącu Twarzy. Mają ułatwiony start w hierarchii kapłańskiej i dużo łatwiej im osiągnąć wyższy status.

ŚWIĄTYNIE.

Świątynia Ya’eli budowana jest na planie koła, w środku, którego zawsze pali się ogień strzeżony przez Strażników Wiecznego Ognia i Dymu. Kaplice są najczęściej otwarte, zamiast murów dach podtrzymują kolumny. Wnętrza ozdabiają stosując bogato zdobione mozaiki, czyli układane obrazy z kolorowych kamyków lub glazurowanych kawałków ceramicznych, tworzących barwne opowieści wzięte ze świętych przekazów „Księgi żywiołów”. Poza głównym budynkiem, pozostałe są zamknięte i służą jako pomieszczenia gospodarcze lub socjalne. Po całym terenie świątynnym otoczonym niewielkim murkiem znaleźć można źródła ognia, czy to w postaci lamp, ognisk, palenisk, pochodni. W wielu miejscach po ziemi wiją się ciężkie opary czasem tworząc specyficzne dymne labirynty. Innowiercy, niemile widziani goście, wrogowie lub po prostu ci, z którymi Ya’ela pragnie poigrać często mogą się w nich zgubić. W razie potrzeby lub zagrożenia, te źródła płomieni i dymu stają się bramami łączącymi z planem Ognistej bogini, przez który mogą przybyć niezliczone zastępy żywiołów.

Przy niektórych świątyniach spotkać można kuźnie, wykonujące naprawy lub produkujące przedmioty na zamówienie. Są sławne, ponieważ kowale tam pracujący są prawdziwymi mistrzami w swym rzemiośle oraz jako jedne z nielicznych są w stanie przetopić mithryl, ponieważ korzystają z czystych żywiołów ognia.

Najstarszą świątynią kultu jest świątynia w Darhos zwana Ognistą Bramą. Zajmuje ona niewielkie wzgórze w centrum miasta, ogrodzone niewielkim murkiem. Zamiast jednego głównego budynku z Wiecznym ogniem, pełno jest na nim starożytnych kolumn wolno stojących na fragmentach ledwo zachowanych mozaikowych posadzek. Wiek tej świątyni pokrywa się z momentem ascendenci Ya’eli. W wielu miejscach pali się Wieczny Ogień, będący pozostałością Arcykapłanów, którzy w niej służyli, pełno jest tam różnokolorowego dymy a labirynty z nich utworzone mogą uwięzić na wieczność. Miejsce to jest szczególnie cenione przez marynarzy i powietrznych żeglarzy. Uważa się, że specjalnie na potrzeby tej świątyni Ya’ela stworzyła półplan, co mimo ograniczonego miejsca pozwoliło ją bardzo rozbudować a nawet połączyć międzywymiarowymi bramami z innymi jej przybytkami.

Czasami statusem świątyni obejmowane są statki, błogosławi się je, zyskują wysokiej rangi kapłana na kapitana, członkowie załogi są obowiązkowo wyznawcami Triady Żywiołów. Takie okręty zyskują wiele ciekawych mocy. Dzięki błogosławieństwom Ya’eli, okręt taki może nie wymagać halsowania, staje się szybszy, zwrotniejszy. Dzięki zaklętym żywiołom ognia może podpalać inne statki, atakuje je ogniem z dystansu, a dzięki żywiołom powietrza, tworzyć ciszę morską, sztorm, atakować błyskawicami, zatrutym powietrzem, ochraniać przed niemagicznym pociskami, pozwalać latać w powietrzu itd.

ORGANIZACJE.

ZAKON BIAŁEGO PŁOMIENIA - czasem nazywany Zakonem Końca. Skupia kapłanów, którzy wymierzają kary w imieniu Ya’eli. Są sędziami i katami w jednym. Nie tylko zajmują się prawodawstwem w obrębie kultu, ale również to oni są odpowiedzialni za wiele podpaleń. Istnieje plotka, że ten zakon ma jeszcze inne zadanie, polegające podobno na oczyszczającym spaleniu Arsa’anu aby mogło powstać nowe życie które rozsieją wyznawcy bogini, którzy jako jedyni będą mogli przetrwać ten kataklizm. Brzmi to jednak bardzo fantastycznie i najprawdopodobniej zostało rozpowszechnione przez wrogów kultu.

BRACTWO OGNISTEGO SERCA - bractwo rycerskie skupiające rycerzy oddanych bogini. Wymogiem niezbędnym do przyjęcia do bractwa jest dziewictwo i zachowanie czystości. Może się to wydawać dziwne, ale wymóg ten jest respektowany, ponieważ każdy z nich za zasługi może zostać jej wybrankiem. Rycerze ci są fanatycznie oddani Ya’eli, po stosunku z boginią mają pozwolenia na założenie rodziny i często zdarza się, że wychowują oddane im pod opiekę dzieci, uważając najczęściej błędnie, że to owoc ich związku z Tą o Tysiącu Twarzy.

BRACTWO PŁOMIENIA I BRACTWO BŁYSKAWICY - są to bractwa skupiające kleryków i magów Ya’eli odpowiednio w aspekcie ognia i aspekcie powietrza. Niekiedy są nazywani Piromantami i Aeromantami. Zajmują się badaniami nad czarami opartymi o te żywioły, produkcją magicznych przedmiotów, relikwii oraz sprzedażą ich w sklepach świątynnych.

STRAŻNICY WIECZNEGO OGNIA I DYMU - klerycy których zadaniem jest pilnowanie i podtrzymywanie ognia Ya’eli, który znajduje się w każdej świątyni. Jest on personifikacją bogini na Arsa’ani, uważa się, że jest on odpowiednikiem jej uczuć a dym utożsamiany jest z jej duchem. Bez tego ognia świątynia nie mogłaby istnieć. Zdarzało się często, że ogień gasł, co zawsze doprowadzało do śledztwa, czyje grzechy do tego doprowadziły. Niekiedy wygaśnięcie płomienia było efektem działania wrogich kultów. Niektóre świątynie podtrzymują ogień od setek lat i nawet w czasie Wielkich Odepchnięć nie zdarzyło się żeby zgasł. Jest to powód do dumy i współzawodnictwa. Z założeniem nowej świątyni czy poświęceniem nowej kapliczki wiąże się ceremonia przekazania świętego ognia. Najczęściej taki ogień jest przekazywany z głównej świątyni kultu w danym regionie, co często wiąże się z wieloma trudnościami w dostarczeniu go na miejsce. Utrata płomienia, jego zgaszenie lub przejęcie przez wrogie kulty, są traktowane jako zły znak i wielką obrazę bogini. Niekiedy te, które zostały wykradzione, mogą zostać wypaczone przez wrogie Ya’eli kulty i przeradzają się w dzikie żywiołaki siejące pożogę i zniszczenie. Wielkość ognia świątynnego informuje o jej potędze i gorliwości wyznawców z najbliższej okolicy. Co godzinę bije się w dzwony i do płomienia dosypywane są różne alchemiczne ingrediencje, co powoduje że dym wydobywający się z przybytku ma różną barwę i gęstość, pozwalając dość ściśle określić czas. Wyznawcy Pożogi obserwując go potrafią przewidywać pogodę i niekiedy wieszczyć przyszłe wydarzenia. Strażnicy Ognia i Dymu są najwyższymi funkcjami w świątyni a przełożony świątyni dzierży oba te tytuły. Dysponują oni wieloma mocami, umieją walczyć (styl Ognia i Dymu), mogą przewidywać przyszłość, wypędzać złe duchy, leczyć itd. Ci, którzy zdecydują się na zostanie strażnikami, pozostają w danej świątyni do końca swojego życia. Chodzi plotka jakoby niektórzy strażnicy Dymu byli zabójcami na usługach Ya’eli, wykonującymi jej wyroki na niewiernych oraz walczący aktywnie z innymi kultami.

ŚWIĘTA.

FESTIWAL OGNIA I DYMU - co dwa miesiące wierni zbierają się w świątyniach na rytualne tańce świętując i dziękując Ya’eli za ochronę i opiekę. Zaczynają je specjalnie wytrenowane tancerki, najczęściej kapłanki, które przechodząc przez ogień świątynny rozpalają swoje ciała. Rozsypywane w świętym płomieniu ingrediencje, wypełniają świątynie kolorowym i pachnącym dymem. Jego kłęby wyglądają jak macki, kłębi się on, pętli, dzieli, tańcząc wraz z tancerkami, które kolejno według kolejności oznaczającej przychylność bogini podrywają wyznawców do tańca. Ci, którzy są wybierani jako pierwsi zyskują na statusie, ponieważ oznacza to przychylność i błogosławieństwo Ya’eli. Zabawa taka trwa całą noc aż do świtu, kiedy to wszyscy rozchodzą się do domów lub zostają na terenie świątyni aby odpocząć. Podczas tego święta organizuje się często jarmark lub targ, sprzedając różnorakie przedmioty, smakołyki czy alkohol. Niekiedy organizowane są wesela albo turnieje rycerskie czy magiczne pokazy. Mimo że jest to stricte święto Ognistej bogini, wielu innowierców bawi się na równi z jej wyznawcami.

ŚWIĘTO DZIĘKCZYNIENIA - odprawiane raz w roku w dniu przesilenia zimowego. Wierni modlą się o pomyślność rodu, płodność, zdrowie i szczęście a także dziękują za wszystko, co otrzymali w roku mijającym. Tego dnia wierni przynoszą do świątyni datki. W większości wypadków są to płody rolne, choć zdarzają się dzieła sztuki, biżuteria, pieniądze czy różnego rodzaju przedmioty. Poprzez Wieczny Ogień przekazują je kapłanom, którzy przekazują go później biednym. Jeśli jakiś datek zniknie to jest to znak, że osoba go przekazująca cieszy się przychylnością bogini, co wróży dobrze jej samej i jej rodzinie. Jeśli datek zostanie spalony, oznacza to niezadowolenie bogini, co najczęściej jest związane z jakimiś grzechami ciążącymi na danej osobie czy nawet rodzie. Odwrócenie gniewu Ya’eli wymaga spowiedzi i pokuty. W przypadku, gdy to nie przynosi rezultatów można kapłanów poprosić o przeprowadzenie śledztwa, które pozwoli wyjaśnić tą sprawę. Wiąże się to jednak z dodatkowymi kosztami, na które nie wszystkich stać. W niektórych przypadkach to sama Pożoga zsyła wizje czy sny mogące rozwiązać tę sprawę.

RELIKWIE.

TRĄBA YA’ELI - główna relikwia kultu znajdująca się w rękach samej bogini, która czasowo wypożycza ją swoim najgorliwszym wyznawcom. Wygląda jak kręty róg jakiegoś zwierzęcia, z dodatkowymi zdobieniami w formie mithrylowych i ognistych rytów. Wszelkie informacje o niej są niejasne i niesprecyzowane, wiadomo na pewno, że kto na niej zagra jest w stanie zburzyć każdą budowlę oraz można przy jej pomocy wywołać wiatr o dowolnej sile (huraganu, cyklonu czy trąby powietrznej).

RĘKA YA’ELI - potężna relikwia stworzona przez boginię dla swojego pierwszego wyznawcy, Daenala Pięknego. Wygląda jak delikatna rękawica wykonana ze skóry salamandry z dodatkowymi mihtrylowymi wzmocnieniami. Górną część rękawicy pokrywają wzory w kształcie błyskawic a dolną w kształcie płomieni. W tej chwili jest w posiadaniu Arcykapłanki Hilady Ar’Sadok z rodu Farsal.

-            Postać ma całkowitą władzę nad ogniem i powietrzem w promieniu 1 km na 10 WI. Czynniki oparte na tych żywiołach nie są w stanie jej zaszkodzić.

-            Jest w stanie stworzyć dowolną broń ognistą o skuteczności 10 WI lub stworzoną z błyskawic, która przenika każdą zbroję i paraliżuje lub zabija po nieudanym rzucie na O.F., w zależności od intencji używającego

OGNISTY RUBIN YA’ELI - popularna relikwia tworzona dla wyznawców. Dzięki niej postać oraz przedmioty, które ma przy sobie, są chronione przed wpływem ognia.

ZWIERCIADLANA TARCZA YA’ELI - popularna relikwia tworzona dla wyznawców. Dzięki niej postać odbija w kierunku rzucającego, wszelkie zdolności lub czary oparte na elektryczności.

OBRZĘDY, CEREMONIE I ZWYCZAJE.

ZWYCZAJE - najbardziej znanym zwyczajem wyznawców Ya’eli jest nakaz jedzenia potraw ugotowanych lub upieczonych na świętym ogniu. Ewentualnie mogą być to potrawy wędzone w świętym dymie. Często zdarza się, że w wielu karczmach używane są dwa rodzaje palenisk, jedne specjalnie dla wyznawców Pożogi a drugie dla innowierców. Mimo że nie ma oficjalnego zakazu ze strony Ognistej Bogini, aby niewierni nie jedli tak przygotowanych potraw, to często właśnie inne religie zabraniają tego swoim wyznawcom. Wierny, który podróżuje może a nawet musi zabierać ze sobą święty ogień. Robi to przechowując go w świętym relikwiarzu i musi go podtrzymywać codziennie podczas wieczornych modłów. Taki płomień wykorzystywany jest przy rozpalaniu ogniska, na którym przygotowywane są potrawy. Pozwolenie, aby ten ogień wygasł, jest uznawane za ciężki grzech, wymagający odbycia odpowiedniej pokuty. Ci, którzy na to pozwoli muszą najczęściej głodować do momentu, gdy uda im się go znowu wzniecić.

OPIEKUNOWIE DOMOWEGO OGNISKA - są to osoby wybierane podczas rytuału małżeństwa. Na jego końcu tuż przed udaniem się na weselną ucztę, para zanurza ręce w świątynnym ogniu, który nie powoduje poparzeń, ale jest bardzo bolesny. Po krótkiej inkantacji i złożeniu przysięgi małżeństwa, para wyciąga ręce. Ta osoba, której ręce dalej się palą zostaje opiekunem. Niekiedy zdarza się, że oba płomienie gasną lub oba płoną. To pierwsze oznacza, że para młoda nie jest jeszcze gotowa do ożenku, a jeśli dojdzie do poparzeń to oznacza to winę, która nie została odkupiona. Druga sytuacja oznacza gorliwą wiarę i przychylność bogini. Kilka razy zdarzyło się, że przechodzący ten rytuał został otoczony płomieniem w całości. Oznaczało to ze bogini zaszczyciła tę osobę możliwością spółkowania z nią. Przy pomocy domowego ogniska i dymu doprowadza się również raz dziennie do rytualnego oczyszczenia. Robi się tak najczęściej tuż po kąpieli, choć niektórzy fanatyczni wyznawcy uważają ablucje wodą za bezczeszczenie swego ciała. Trzeba przyznać, że ci o głębokiej wierze po tym rytuale są równie czyści i pachnący jak po długiej kąpieli.

RYTUAŁ PRZEKAZANIA OGNIA - rytuał polegający na przekazaniu świątynnego ognia w ręce wyznawcy, aby mógł go używać do swoich celów. Niekiedy stosowany jest rytuał RYTUAŁ POBŁOGOSŁAWIENIA OGNIA, polegający na tym, że kapłan błogosławi ogień w imię Ya’eli, w wyniku czego zyskuje on specjalne właściwości. W obu przypadkach są one dość podobne, staje się żywiołakiem ognia, nigdy nie gaśnie, chyba, że wiara w boginię zaginie w danym domu albo ktoś z jego mieszkańców dopuści się ciężkiego grzechu. Broni przed martwiakami, może płonąć mocniej lub słabiej, zmieniać swą temperaturę czy barwę, jeśli zażyczy sobie tego wyznawca. Ogień taki jest wykorzystywany jako podręczny miernik czasu, ponieważ jego kolor zmienia się na równo z tym świątynnym. Często rytuał ten łączony jest z CEREMONIĄ ODYMIENIA polegającą na okadzeniu domostwa specjalnym dymem powstałym z elementów świętego ognia i żywiołu powietrza. Daje to dodatkową ochronę w postaci słabych żywiołaków, które choć figlarne, to jednak podwyższają ochronę przed niematerialnymi zagrożeniami czy nieproszonymi gośćmi np. złodziejami.

WYPALANIE CHOROBY - kapłan rozświetla swoje dłonie Płomieniem Ya’eli i przykłada do ciała chorego, zaczyna je masować, dotykać, ugniatać do momentu aż znajdzie punkt chorobowy. Zatrzymuje się wtedy, zwiększa moc płomieni aż zaczynają ogarniać ciało chorego, emanować z jego ust i oczu. Często taki osobnik wije się z wielkiego bólu, bo im choroba cięższa tym ból trwa dłużej i jest większy. Zdarza się jednak często, że osoby głęboko wierzące oraz dzieci w ogóle nic nie czują, a nawet odczuwają przyjemność. Nieliczni szczęśliwcy odbierają ten proces jak akt seksualny. W przypadku opętania zamiast płomienia używa się dymu w RYTUALE DYMNYCH ŁAŃCUCHÓW. Okadzana nim osoba pozwala, aby dym wnikał do jej ciała i jeśli był opętany to po chwili tworzą się swoiste łańcuchy wyrywające demony lub złe duchy i wciągające je w ogień świątynny gdzie ulegają spaleniu.

NARODZINY - po narodzinach dziecka wyznawców Ya’eli, pierwsze co robi kapłan lub opiekun domowego płomienia, to odciętą pępowinę spala w domowym ognisku poświęconym bogini. Następnie wypowiadając modlitwy z prośbami, wkłada ręce do środka ognia i pozwala żeby zaczął płonąć wokół nich. Mimo ewentualnego bólu musi je utrzymać aż zakończy rytualną ablucje i dokończy modlitwę. Następnie ciągle płonące wyciąga i prosząc o opiekę nad dzieckiem delikatnie dotyka czoła i piersi noworodka. W wyniku tego rytuału, dziecko jest chronione przed złymi duchami, eterycznymi martwiakami oraz opętaniem. Bardzo rzadko zdarzają się jakiekolwiek poparzenia dziecka, chyba, że jako kara za grzechy rodziców.

NADANIE IMIENIA - ceremonię tą obchodzi się, kiedy dziecko obchodzi piąte urodziny. W ceremonii, którą prowadzi kapłan lub opiekun domowego ogniska, zaplata się warkocz dziecku, ucinając kosmyk, który spala się w płomieniu poświęconym Ya’eli. Okadzając lekko dziecko dymem z tego ognia, wkłada się mu ręce do środka i nadaje mu się nowe imię zamiast tego, które było używane do tej pory. Ma to za zadanie odwrócić zły los i zmieszać szyki demonom lub złym duchom. Podczas tej ceremonii odczytuje się również przyszłość dziecka i jeśli jest niepomyślna to nadanie imienia przeprowadzić można powtórnie za rok, po to aby zmienić jego przeznaczenie.

ŚMIERĆ - ceremonia pogrzebowa w kulcie Ya’eli jest bardzo prosta. Tworzy się stos, który podpala się jej świętym ogniem. Wypowiadając prośby i modlitwy czeka się do momentu aż ciało ulegnie całkowitemu spaleniu. W zależności od żarliwości nieboszczyka oraz uczestników ceremonii, kości ulegają spaleniu i wszystko obraca się w popiół. Jeśli tak się nie stało to resztki rozciera się na proch, który rozsypuje się na wietrze prosząc, aby Ognista Bogini przyjęła swojego wyznawcę do siebie. Niekiedy, gdy chowany był w ten sposób zatwardziały grzesznik, płomień gaśnie lub nie pali ciała. Aby bogini przyjęła takiego zmarłego do swego królestwa należy wtedy odkupić jego grzechy. Obowiązek ten spada na członków najbliższej rodziny. Jeśli nie zostanie dopełniony, zdarzyć się może, że nieboszczyk powraca jako martwiak.

ŚWIĘCENIA KAPŁAŃSKIE - aby zostać kapłanem należy przejść szereg testów. Okres przygotowujący do tego nazywany nowicjatem, trwa kilka lat w zależności od gorliwości wyznawcy i jego możliwości intelektualnych. Akolici uczą się wtedy fundamentów wiary korzystając z zapisów z „Księgi Żywiołów”. Oprócz tego zapoznają się z tańcami religijnymi, błogosławieństwami, modlitwami oraz służą w świątyniach wykonując różnorakie prace. Na koniec, kiedy przełożeni uznają, że dany osobnik jest już gotowy, namaszcza się go pachnącymi olejkami, ubiera w odświętne szaty, zaprasza rodzinę oraz przyjaciół i przeprowadza się rytuał inicjacji. Mężczyźni przechodzą go jako rytuał zaślubin z boginią i wymogiem jest zachowanie do tego czasu dziewictwa i czystości. Kobiety natomiast przechodzą go jako rytuał adopcji i stają się córkami Ya’eli.

W związku z tym, zwykłym tytułem, jaki należy używać względem kleryków Ognistej Bogini jest czcigodny mężu i czcigodna córko. Po przejściu święceń kapłańskich klerycy mogą wiązać się między sobą w pary nawet homoseksualne lub w obrębię najbliższej rodziny oraz dozwolona jest poliandria (czyli związek jednej kobiety z kilkoma mężczyznami). Często w wyniku tego tworzą się rody, których większość członków zajmuje miejsce w zakonach lub bractwach Triady Żywiołów.

Rytuał INICJACJI jest bardzo prosty, przy dźwięku trąb i dzwonów akolita wchodzi do płonącego Wiecznego Ognia świątyni. Tam może doświadczyć bólu, przyjemności, seksualnego spełnienia, wizji, uczuć czy spotkać się z samą Ognistą Boginią lub jej wysłannikiem. W jego wyniku dochodzi do oczyszczenia duszy i ciała, niekiedy zaś ci, którzy okazali się niegodni giną spopieleni albo zostają przez ogień odrzuceni lub poparzeni. Po jego przejściu akolita, staje się klerykiem i zyskuje możliwość rzucania czarów oraz może wybrać sobie jedną z Cech premiujących gorliwych wyznawców. Ci, którym się nie udało, są najczęściej wyklęci i odsyłani w niesławie.

KARZĄCY OGIEŃ - w wielu wypadkach za występki przeciwko wierze, wyznawca jest karany poparzeniami, które nie chcą się zagoić. Takie rany są traktowane jakby nałożone na nie klątwę i tylko potężny kapłan mógłby je zdjąć, ewentualnie mogą zniknąć same, gdy wyznawca odkupi swe winy względem bogini. Często jako mniejszą karę stosuje się spalenie włosów. Wymierzając ją, obcina się winowajcy włosy, goli brwi i pali się w rytualnym ogniu. Powstały w wyniku tego dym, oplata winowajcę, często wciska się mu do ust i uszu, parzy lekko skórę. W zależności od wagi przestępstwa, winny traci tylko włosy, które przestają odrastać, lub zyskuje mniejsze lub większe poparzenia na czaszce. Mimo że na Arsa’anie normalnym jest spotkać łysego to jednak brak brwi w większości wskazuje na przeklętych wyznawców Ya’eli.